Nunc quoque sidereis intercimit ipse choreis
Immortale inclos, et inenarrabile carmen;
Torrida dum rutilus compescit sibila Serpens,
Demissóque ferox gladio mansuescit Orion;
Stellarum nec sentit onus Maurusius Atlas.
Carmina regales epulas ornare solebant,
Cùm nondun luxus, vastæque immensa vorago
Nota gula, et modico spumabat cœna Lyæo.
Tum, de more sedens festa ad convivia vates,
Æsculeâ intonsos redimitus ab arbore crines,
Heroúmque actus, imitandáque gesta canebat,
Et chaos, et positi latè fundamina mundi,
Reptantesque deos, et alentes numina glandes,
Et nondum Ætnæo quæsitum fulmen ab antro.
Denique quid vocis modulamen inane juvabit,
Verborum senúsque vacans, numerique loquacis?
Silvestres decet iste choros, non Orphea, cantus,
Qui tenuit fluvios, et quercubus addidit aures,
Carmine non citharâ; simulachráque functa ca-
nendo
Compulit in lacryinas: habet has à carmine
laudes.
Nec tu perge, precor, sacras contemnere Musas,
Nec vanas inopésque puta, quarum ipse peritus
Munere mille sonos numeros componis ad aptos ;
Millibus et vocem modulis variare canoram
Doctus, Arionii meritò sis nominis hæres.
Nunc tibi quid mirum, si me genuisse poetam
Contigerit, charo si tam propè sanguine juncti
Coguatas artes, studiumque affine, sequamur?
Ipse volens Phoebus se dispertire duobus
Altera dona mihi, dedit altera dona parenti ;
Dividuúmque Deum, genitórque puerque, tene-
Tu tamen ut simules teneras odisse Camcenas, Non odisse reor; neque enim, pater, ire jubebas Quà via lata patet, quà pronior area lucri, Certáque condendi fulset spes aurea nummi : Nec rapis ad leges, malè custoditaque gentis Jura, nec insulsis damnas clamoribus aures; Sed, magis excultam cupiens ditescere mentem, Me procul urbano strepitu, secessibus altis Abductum, Aoniæ jucunda per otia ripæ, Phoebæo lateri comitem sinis ire beatum. Officium chari taceo commune parentis; Me poscunt majora: tuo, pater optime, sumptu Cùm mihi Romulea patuit facundia linguæ, Et Latii veneres, et quæ Jovis ora decebant Grandia magniloquis elata vocabula Graiis, Addere suasisti quos jactat Gallia flores; Et quam degeneri novus Italus ore loquelam Fundit, barbaricos testatus voce tumultus; Quæque Palæstinus loquitur mysteria vates. Denique quicquid habet cœlum, subjectȧque cœlo Terra parens, terræque et cœlo interfluus aer, Quicquid et unda tegit, pontique agitabile marPer te nôsse licet, per te, si nôsse libebit: [mor, Dimotâque venit spectanda scientia nube, Nudaque conspicuos inclinat ad oscula vultus, Ni fugisse velim, ni sit libâsse molestum.
I nunc, confer opes, quisquis malesanus avitas Austriaci gazas, Ferüanaque regna, præoptas. Quæ potuit majora pater tribuisse, vel ipse Jupiter, excepto, donâsset ut omnia, colo? Non potiora dedit, quamvis et tuta fuissent, Publica qui juveni commisit lumina nato, Atque Hyperionios currus, et fræna diei, Et circùm undantem radiatâ luce tiaram. Ergo ego, jam doctæ pars quamlibet ima catervæ,
Victrices hederas inter laurósque sedebo;
Jámque nec obscurus populo miscebor inerti,
Vitabúntque oculos vestigia nostra profanos.
Este procul, vigiles Curæ, procul este, Querelæ,
Invidiæque acies transverso tortilis hirquo.
Sæva nec anguiferos extende, Calumnia, rictus;
In me triste nihil, fœdissima turba, potestis,
Nec vestri sum juris ego; securáque tutus
Pectora, vipereo gradiar sublimis ab ictu.
At tibi, chare pater, postquam non æqua me.
renti
Posse referre datur, nec dona rependere factis,
Sit memorasse satis, repetitáque munera grato
Percensere animo, fidæque reponere menti.
Et vos, O nostri, juvenilia carmina, lusus,
Si modò perpetuos sperare audebitis annos,
Et domini superesse rogo, lucémque tueri,
Nec spisso rapient oblivia nigra sub Orco;
Forsitan has laudes, decantatúmque parentis
Nomen, ad exemplum, sero servabitis ævo.
Ad Salsillum, Poelam Romanum, ægrotantem♣,
SCAZONTES.
O MUSA, gressum quæ volens trahis claudum,
Vulcanióque tarda gau les incessu,
Nec sentis illud in loco minus gratum,
Quàm cùm decentes Aava Deiope suras
Alternat aureum ante Junonis lectum ;
Adesdum, et hæc s'is verba pauca Salsillo
Refer, Camœna nostra cui tantum est cordi,
Quámque ille magnis prætulit immeritò divis,
Hæc ergo alumnus ille Londini Milto,
Diebus hisce qui suum linquens nidum,
Polique tractum, pessimus ubi ventorum,
Insanientis impotensque pulmonis,
Pernix anhela sub Jove exercet flabra,
Venit feraces Itali soli ad glebas,
Visum superbâ cognitas urbes famâ,
Virósque, doctæque indolem juventutis.
Tibi optat idem hic fausta multa, Salsille,
Habitúmque fesso corpori penitùs sanum ;
Cui nunc profunda bilis infestat rènes,
Præcordiisque fixa damnosùm spirat;
Nec id pepercit impia, quòd tu Romano
Tam cultus ore Lesbium condis melos.
O dulce divûm munus, O Salus, Hebes
Germana! Tuque, Phoebe, morborum terror,
Pythone cæso, sive tu magis Pæan
Libentèr rudis, hic tuus sacerdos est.
Querceta Fauni, vósque rore vinoso
Colles benigni, mitis Evandri sedes,
Siquid salubre vallibus frondet vestris,
Levamen ægro Oferte certatim vati.
Sic ille, charis redditus rursùm Musis,
Vicina dulci prata mulcebit cantu.
Ipse inter atros emirabitur lucos
Numa, ubi beatum degit otium æternum,
Suam reclinis semper Ægeriam spectans.
Tumidúsque et ipse Tibris, hinc delinitus,
Spei favebit annuæ colonorum;
Nec in sepulchris ibit obsessum reges,
Nimiùm sinistro laxus irruens loro:
4 Giovanni Salsilli had complimented Milton at Rome in a Latin tetrastich for his Greek, Latin, and Italian, poetry. Milton, in return, sent these elegant Scazontes to Salsilli when indisposed.
Sed fræna meliùs temperabit undarum,
Adusque curvi salsa regna Portumni.
Joannes Baptista Mansus, Marchio Villensis, vir
ingenii laude, tum literarum studio, nec non et
bellicâ virtute, apud Italos clarus in primis est.
Ad quem Torquati Tassi Dialogus extat De
Amicitia scriptus; erat enim Tassi amicissimus;
ab quo etiam inter Campaniæ principes cele-
bratur, in illo poemate cui titulus GERUSALEM-
ME CONQUISTATA, lib. 20.
Fra cavalier magnanimi è cortesi,
Risplende il MANSO.
Is authorem Neapoli commorantem summâ be-
nevolentiâ prosecutus est, multaque ei detulit
humanitatis officia. Ad hunc itaque hospes
ille, antequam ab eâ urbe discederet, ut ne in-
gratum se ostenderet, hoc carmen misit.
Hæc quoque, Manse, tuæ meditantur carmina laudi
Pierides, tibi, Manse, choro notissime Phoebi ; Quandoquidem ille alium haud æquo est dignatus honore,
Post Galli cineres, et Mecænatis Hetrusci.
Nos etiam in nostro modulantes flumine cygnos
Credimus obscuras noctis sensisse per umbras,
Quà Thamesis late puris argenteus urnis
Oceani glaucos perfundit gurgite crines :
Quin et in has quondam pervenit Tityrus oras.
Sed neque nos genus incultum, nec inutile
Quà plaga septeno mundi sulcata Trione [Phœbo,
Brumalem patitur longâ sub nocte Boöten.
Nos etiam colimus Phoebum, nos munera Phoebo
Flaventes spicas, et lutea mala canistris,
Halantémque crocum, perhibet nisi vana vetustas,
Misimus, et lectas Druidum de gente choreas.
Gens Druides antiqua, sacris operata deorum,
Heroum laudes, imitandáque gesta, canebant
Hinc quoties festo cingunt altaria cantu,
Delo in harbosâ, Graiæ de more puellæ,
Carminibus lætis memorant Corinëida Loxo,
Fatidicámque Upin, cum flavicomâ Hecaërge,
Nuda Caledonio variatas pectora fuco.
![[ocr errors]](https://books.google.com.hk/books/content?id=XUwpAAAAYAAJ&hl=zh-TW&output=html_text&pg=PA537&img=1&zoom=3&q=verse&cds=1&sig=ACfU3U2vwTxts5cdlUVpvZMNIBZYViTwzg&edge=0&edge=stretch&ci=864,416,14,19)
Fortunate senex, ergo, quacunque per orbem
Torquati decus, et nomen celebrabitur ingens,
Claráque perpetui succrescet fama Marini;
Tu quoque in ora frequens venies plausúmque
viroruth,
Et parili carpes iter immortale volatu.
Dicetur tum sponte tuos habitâsse penates
Cynthius, et famulas venisse ad limina Musas:
At non spoute domum tamen idem, et regis adivit
Rura Pheretiadæ, cœlo fugitivus Apollo;
Ille licèt magnum Alciden susceperat hospes ;
Tu quoque, si nostræ tantùm valet aura Ca- Tantùm ubi clamosus placuit vitare bubulcos,
Victrices hederas inter laurósque sedebis.
Te pridem magno felix concordia Tasso
Junxit, et æternis inscripsit nomina chartis :
Mox tibi dulciloquum non inscia Musa Marinum
Tradidit; ille tuum dici se gaudet alumnum,
Dum canit Assyrios divům prolixus amores;
Mollis et Ausonias stupefecit carmine nymphas.
Ille itidem moriens tibi soli debita vates
Ossa, tibi soli, supremáque vota reliquit :
Nec manes pietas tua chara fefellit amici;
Vidimus arridentem operoso ex ære poetam.
Nec satis hoc visum est in utrumque, et nec pia
Officia in tumulo; cupis integros rapere Orco,
Quà potes, atque avidas Parcarum eludere leges:
Amborum genus, et variâ sub sorte peractam
Describis vitam, morésque, et dona Minervæ ;
Emulus illius, Mycalen qui natus ad altam
Rettulit Æolii vitam facundus Homeri.
Ergo ego te, Cliûs et magni nomine Phœbi,
Manse pater, jubeo longum salvere per ævum,
Missus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe.
Nec tu longinquam bonus aspernabere Musam,
Quæ nuper gelidâ vix enutrita sub Arcto,
Imprudens, Italas ausa est volitare per urbes,
'At Naples Milton was introduced to Giovanni Battista Manso, marquis of Villa. Milton at leaving Naples sent this poem to Manso, He was a nobleman of distinguished rank and fortune, had supported a military character with high reputation, of unblemished morals, a polite scholar, à celebrated writer, and an universal patron. It was among his chief honours, that he had been the friend of Tasso and this circumstance, above all others, must have made Milton ambitiQus of his acquaintance.
Nobile mansueti cessit Chironis in antrum,
Irriguos inter saltus, frondosáque tecta,
Peneium propè rivum : ibi sæpe sub ilice nigrâ,
Ad citharæ strepitum, blandâ prece victus amici
Exilii duros lenibat voce labores.
Tum neque ripa suo, barathro nec fixa sub imo
Saxa stetere loco; nutat Trachinia rupes,
Nec sentit solitas, immania pondera, silvas;
Emotæque suis properant de coilibus orni,
Mulcentúrque novo maculosi carmine lynces.
Diis dilecte senex, te Jupiter æquus oportet
Nascentem, et miti lustrârit lumine Phoebus,
Atlantisque nepos; neque enim, nisi charus ab
Diis superis, poterit magno favisse poetæ. [ortu
Hinc longæva tibi lento sub flore senectus
Vernat, et Esonios lucratur vivida fusos ; ·
Nondum deciduos servans tibi frontis honores,
Ingeniúmque vigens, et adultum mentis acumen.
O mihi si inea sors talem concedat amicum,
Phœbæos decorâsse viros qui tam benè nôrit,
Siquandò indigenas revocabo in carmina reges,
Arturúmque etiam sub terris bella moventem!
Aut dicam invicta sociali fædere mensæ
Magnanimos heroas; et, O modo spiritus adsit,
Frangam Saxonicas Britonum sub Marte pha-
langes!
Tandem ubi non tacitæ permensus tempora vitæ,
Annorúmque satur, cineri sua jura relinquam,
Ille mihi lecto madidis astaret ocellis,
Astanti sat erit si dicam, sim tibi curæ ;
Ille meos artus, liventi morte solutos,
Curaret parvâ componi mollitèr urnâ :
Forsitan et nostros ducat de marmore vultus,
Nectens aut Paphiâ myrti aut Parnasside lauri
Fronde comas, at ego securâ pace quiescam.
Tum quoque, si qua fides, si præmia certa bono-
![[merged small][merged small][ocr errors]](https://books.google.com.hk/books/content?id=XUwpAAAAYAAJ&hl=zh-TW&output=html_text&pg=PA537&img=1&zoom=3&q=verse&cds=1&sig=ACfU3U2vwTxts5cdlUVpvZMNIBZYViTwzg&edge=0&edge=stretch&ci=472,1497,433,69)
Quò labor et mens pura vehunt, atque ignea virtus,
Secreti hæc aliquâ mundi de parte videbo,
Quantum fata sinunt; et, totâ mente serenum
Ridens, purpureo suffundar lumine vultus,
Et simul æthereo plaudam mihi lætus Olympo.
Thyrsis et Damon, ejusdem vicinia pastores, eadem studia sequuti, à pueritia amici erant, ut qui plurimùm. Thyrsis animi causâ profectus peregrè de obitu Damonis nuncium accepit. Demùm posteà reversus, et rem ità esse comperto, se, suamque solitudinem, hoc carmine deplorat. Damonis autem sub personâ hic intelligitur Carolus Deodatus ex urbe Hetruriæ Lucâ paterno genere oriundus, cætera Anglus; ingenio, doctrinâ, clarissimisque cæteris virtutibus, dum viveret, juvenis egregius.
HIMERIDES nymphæ (nam vos et Daphnin, et Hy-
Et plorata diu meministis fata Bionis,)
Dicite Sicelicum Thamesina per oppida carmen:
[lan,
Quas miser effudit voces, quæ murmura Thyrsis,
Et quibus assiduis exercuit antra querelis,
Flumináque, fontésque vagos, nemorúmque re-
[altam
Dum sibi præreptum queritur Damona, neque
Luctibus exemit noctem, loca sola pererrans.
Et jam bis viridi surgebat culmus aristâ,
Et totidem flavas numerabant horrea messes,
Ex quo summa dies tulerat Damona sub umbras,
Nec dum aderat Thyrsis; pastorem scilicèt illum
Dulcis amor Musæ Thuscâ retinebat in urbe:
Ast ubi mens expleta domum, pecorisque relicti
Cura vocat, simul assuetâ seditque sub ulmo,
Tum verò amissum tum denique sentit amicum,
Cœpit et immensum sic exonerare dolorem.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
Hei mihi! quæ terris, quæ dicam numina cœlo,
Postquam te immiti rapuerunt funere, Damon!
Siccine nos linquis, tua sic sine nomine virtus
Ibit, et obscuris numero sociabitur umbris ?
At non ille, animas virgâ qui dividit aureâ,
Ista velit, dignúmque tui te ducat in agmen,
Ignavúmque procul pecus arceat omne silentum,
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
Quicquid erit, certè nisi me lupus ante videbit,
Indeplorato non comminuere sepulchro,
Constabitque tuus tibi honos, longùmque vigebit
Inter pastores: Ili tibi vota secundo
Solvere post Daphnin, post Daphnin dicere laudes,
Gaudebunt, dum rura Pales, dutn Faunus, amabit.
Si quid id est, priscámque fidem coluisse, piúmque
Palladiasque artes, sociúmque habuisse canorum,
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
[Damon;
Hæc tibi certa manent, tibi erunt hæc præmia,
At mihi quid tandem fiet modò? quis mihi fidus
Hærebit lateri comes, ut tu sæpe solebas
Frigoribus duris, et per loca feta pruinis,
Aut rapido sub sole, siti morientibus herbis?
Sive opus in magnos fuit eminùs ire leones.
| Aut avidos terrere lupos præsepibus altis ; Quis fando sopire diem, cantúque, solebit?
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
Pectora cui credam ? quis me lenire docebit
Mordaces curas, quis longam fallere noctem
Dulcibus alloquiis, grato cùm sibilat igni
Molle pyrum, et nucibus strepitat focus, et ma-
Jus Auster
Miscet cuncta foris, et desuper intonat ulmo?
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
Cùm Pan æsculeâ somnum capit abditus umbrâ,
Aut æstate, dies medio dum vertitor axe, [agni.
Pastoresque latent, stertit sub sepe colonus;
Et repetunt sub aquis sibi nota sedilia nymphæ,
Quis mihi blanditiásque tuas, quis tum mihi risus,
Cecropiósque sales referet, cultosque lepores?
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
At jam solus agros, jam pascua solus oberro,
Hic serum expecto; supra caput imber et Eurus
Sicubi ramosæ densantur vallibus umbræ ;
Triste sonant, fractaque agigata crepuscula silvæ.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
[herbis
Heu, quam culta mihi priùs arva procacibus
Involvuntur, et ipsa situ seges alta fatiscit!
Innuba neglecto marcescit et uva racemo,
Nec myrteta juvant; ovium quoque tædet, at illæ
Mærent, in'que suum convertunt ora magistrum.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
Tityrus ad corylos vocat, Alphesibœus ad ornos, Ad salices Aegon, ad flumina pulcher Amyntas ; Hic Zephyri, hîc placidas interstrepit arbutus "Hic gelidi fontes, hic illita gramina musco,
Ista canunt surdo, frutices ego nactus abibam. Ite domum impasti, domino jam non vacat,
Mopsus ad hæc, nam meredeuntem forte notârat,
agni,
(Et callebat avium linguas, et sidera Mopsus,)
"Thyrsi, quid hoc?" dixit, “quæ te coquit im-
proba bilis?
Ant te perdit amor, aut te malè fascinat astrum;
Saturni grave sæpe fuit pastoribus astrum,
Intimáque obliquo figit præcordia plumbo."
Ite domum impasti, domino jam nɔn vacat,
agni.
Mirantur nymphæ, et "quid te, Thyrsi, fu-
[turum est ?
Quid tibi vis?" aiunt; "non hæc solet esse ju-
Nubila frons, oculique truces, vultúsque severi; Illa choros, lusúsque leves, et semper amorem Jure petit: bis ille miser qui serus amavit."
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Venit Hyas, Dryopéque, et filia Baucidis Argle, Docta modos,citharæque sciens, sed perdita fastu Venit Idumanii Chloris vicina fluenti;
Nil me, si quid adest, movet, aut spes ulla fuNil ne blanditiæ, nil me solantia verba,
Hei mihi! quam similes ludunt per prata juven
Omnes unanimi secum sibi lege sodales!
Nec magis hunc alio quisquam secernit amicun
De grege; sic densi veniunt ad pabula thoes,
In'que vicem hirsuti paribus junguntur onagri:
Lex eadem pelagi; deserto in littore Proteus
Agmina Phocarum numerat, vilisque volucrum
Passer habet semper quicum sit, et omnia circum
Farra libens volitet, serò sua tecta revisens ;
Quem si sors letho objecit, seu milvus adunco
Fata tulit rostro, seu stravit arundine fossor,
Protinùs ille alium socio petit inde volatu.
Nos durum genus, et diris exercita fatis
Gens homines, aliena animis, et pectore discors;
Vix sibi quisque parcm de millibus invenit unum;
Aut si sors dederit tandèm non aspera votis,
Illum inopina dies, quâ non speraveris horâ,
Surripit æternum linquens in sæcula damnum.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,agni.
Heu quis me ignotas traxit vagus error in oris
Ire per aëreas rupes, Alpémque nivosam !
Fcquid erat tanti Romam vidisse sepultam,
(Quamvis illa foret, qualem dum viseret olim,
Tityrus ipse suas et oves et rura reliquit ;)
Ut te tam dulci possem caruisse sodale!
Pussem tot maria alta, tot interponere montes,
Tot silvas, tot saxa tibi, fluviósque sonantes !
Ah certè extremùm licuisset tangere dextram,
Et benè compositos placidè morientis ocellos,
Et dixisse," Vale, nostri memor ibis ab astra."
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Quamquam etiam vestrî nunquam meminisse pi-
Pastores Thusei, Musis operata juventus, [gebit,
Hic Charis, atque Lepos: et Thuscus tu quoque
Damon,
Antiquâ genus unde petis Lucumonis ab urbe.
O ego quantus eram, gelidi cùm stratus ad Arni
Murmura,populeúmque nemus,quà molliorherba,
Carpere nunc violas,nunc summas carpere myrtos,
Et potui Lycidæ certantem audire Menalcam!
Ipse etiam tentare ausus sum; nec, puto, multùm
Displicui; nam sunt ut apud me, munera vestra,
Fiscellæ, calathique, et cerea vincla cicutæ :
Quin et nostra suas docuerunt nomina fagos
Et Datis, et Francinus, erant et vocibus ambo
Et studiis noti, Lydorum sanguinis ambo.
Ite domum impasti,domino jam non vacat, agni.
Hæc mihi tum læto dictabat roscida luna,
Dum solus teneros claudebam cratibus hædos.
Ah quoties dixi, cùm te cinis ater habebat,
Nunc canit, aut lepori nunc tendit retia Damon,
Vimina nunc texit, varios sibi quod sit in usus!
Et quæ tum facili sperabam mente futura
Arripui voto levis, et præsentia finxi; [retardat,
Heus bone! numquid agis? nisi te quid fortè
Imus? et argutâ paulùm recubamus in umbrâ,
Aut ad aquas Colni, aut ubi jugera Cassibelauni?
Tu mihi percurres medicos, tua gramina, succos,
Helleborúmque, humilésque crocos, foliúmque
[dentûm."
Quasque habet ista palus herbas, artésque me-
Ah pcreant herbæ, pereant artésque medentûm,
Gramina, postquam ipsi nil profecere magistro!
Ipse etiam, nam nescio quid mihi grande sonabat
Fistula, ab undecimâ jam lux est altera nocte,
Et tum fortè novis admôram labra cicutis,
Dissiluere tamen ruptâ compage, nec ultra [sim
Ferre graves potuere sonos: dubito quoque ne
Turgidu'us, tamen et referam: vos cedite,silvæ.
Ite domum impasti, dominojam non vacat,agni. Ipse ego Dardanias Rutupina per æquora puppes Dicam, et Pandrasidos regnum vetus Inogeniæ, Brennúmque Arviragúmque duces, priscúmque
Et tandem Armoricos Britonum sub lege colonos;
Tum gravidam Artro, fatali fraude, lögernen
Mendaces vultus, assumptáque Gorlöis arma,
Merlini dolus. O mihi tum si vita supersit,
Tu procul annosâ pendebis, fistula, pinu,
Multùm oblita mihi; aut patriis mutata Camoenis
Brittonicum strides, quid enim? omnia non licet
Non sperâsse uni licet omnia, mî satis ampla [ùni,
Merces, et mihi grande decus (sim ignotus in
Tum licèt, externo penitùsque inglorius orbi,)
Si me flava comas legat Usa, et potor Alauni,
Vorticibúsque frequens Abra, et nemus omne
Treantæ,
Et Thamesis meus ante omnes, et fusca metallis
Tamara, et extremis me discant Orcades undis.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,agni.
Hæc tibi servabam lentâ sub cortice lauri,
[sus,
Hæc, et plura simul; tum quæ mihi pocula Man-
Mansus, Chalcidicæ non ultima gloria ripæ,
Bina dedit, mirum artis opus, mirandus et ipse,
Et circum gemino cælaverat argumento:
In medio rubri maris unda, et odoriferum ver,
Littora longa Arabum, et sudantes balsama silvæ,
Has inter Phoenix, divina avis, unica terris,
Cæruleùm fulgens diversicoloribus alis,
Auroram vitreis surgentem respicit undis;
Parte aliâ polus omnipatens, et magnus Olympus:
Quis putet? hîc quoque Amor, pictæque in nube
pharetræ,
Arma corusca faces, et spicula tincta pyropo;
Nec tenues animas, pectusque ignobile vulgi,
Hinc ferit; at,circum flammantia lumina torquens,
Semper in erectum spargit sua tela per orbes
Impiger, et pronos nunquam collimat ad ictus:
Hinc mentes ardere sacræ, formæque deorum.
Tu quoque in his, nec me fallit spes lubrica,
Damon,
[abiret
Tu quoque in his certè es, nam quò tua dulcis
Sanctáque simplicitas, nam quò tua candida vir-
Nec te Lethæo fas quæsivisse sub orco, [tus?
Nec tibi conveniunt lacrymæ ; nec flebimus ultra:
Ite procul, lacrymæ ; purum colit æthera Damon,
Æthera purus habet, pluvium pede reppulit ar-
Heroúmque animas inter, divósque perennes,
Æthereos haurit latices, et gaudia potat
Ore sacro. Quin tu, cœli post jura recepta,
Seu tu noster eris Damon, sive æquior audis
Dexter ades, placidúsque fave quicunque vocaris.
Diodatus, quo te divino nomine cuncti
Coelicolæ nôrint, silvisque vocabere Damon.
Quòd tibi purpureus pudor, et sine labe juventus
En etiam tibi virginei servantur honores,
Grata fuit, quòd nulla tori libata voluptas,
Ipse caput nitidum cinctus rutilante coronâ,
Lætáque frondentis gestans umbracula palmæ,
Eternùm perages immortales hymenæos ;
Cantus ubi, choreisque furit lyra mista beatis,
Festa Sionæo bacchantur et Orgia thyrso.
AD JOANNEM ROUSIUM, OXONI
ENSIS ACADEMIÆ BIBLIOTHECA-
De libro Poematum amisso, quem ille sibi denuò
'John Rouse, or Russe, master of arts, fellow
Fide, vel oscitantiâ,
Semel erraveris agmine fratrum,
Seu quis te teneat specus,
mitti postulabat, ut cum aliis nostris in Bibliothecâ publicâ reponet, Ode. Ode tribus constat Strophis, totidémque Antistro-Quin tu, libelle, nuntii licèt mal phis, unâ demum Epodo clausis; quas, tametsi omnes nec versuum numero, nec certis ubique colis exactè respondeant, ità tamen secuimus, commodè legendi potius, quàm ad antiquos concinendi modos rationem spectantes. Alioquin hoc genus rectiùs fortassè dici monostrophicum debuerat. Metra partim sunt sala oxio, partim archivμiva. Phaleucia quæ sunt, Spondæum tertio loco bis admittunt, quod idem in secundo loco Catullus ad libitum fecit.
Unguibus imminentes,
Figat Apollineâ pharetrâ,
qua te latebra, forsan unde vili
Callo tereris institoris insulsi,
Lætare felix: en iterum tibi
Spes nova fulget, posse profundam
Fugere Lethen, vehique superam
In Jovis aulam, remige pennâ:
Phineámque abigat pestem procul amne Pega- Judicia rebus æquiora forsitan
of Oriel College Oxford,was elected chief librarian of the Bodleian, May 9, 1620. He died in April, 1652, and was buried in the chapel of his college.
Adhibebit, integro sinu.
Tam, livore sepulto,
Si quid meremur sana posteritas sciet,
Roüsio favente,
Erratum Line 5 of L'Allegro, page 475, forsads read spreads,
|