L'ottimo dal miglior dopo scegliea Quanti nacquero in Flora O in lei del parlar Tofco apprefer l'arte, La cui memoria onora Il mondo fatta eterna in dotte carte, Volefti ricercar per tuo teforo, E parlafti con lor nell' opre loro. Nell' altera Babelle Per te il parlar confuse Giove in vano, Di fe fteffa trofeo cadde fu'l piano: Ch'Ode oltr' all Anglia il suo piu degno Idioma I più profondi arcani Ch' occulta la natura e in cielo e in terra Troppo avara tal' hor gli chiude, e serra, Non batta il Tempo l'ale, Fermifi immoto, e in un fermin si gl'anni, Scorron di troppo ingiuriofi a i danni; Che Che s'opre degne di Poema o ftoria Dammi tua dolce Cetra Se vuoi ch'io dica del tuo dolce canto, Di farti huomo celefte ottiene il vanto, I o che in riva del Arno Tento spiegar tuo merto alto, e preclaro E ad ammirar, non a lodarlo imparo; Del fig. Antonio Francini gentilhuomo JOANNI MILTON I LONDINENSI, Juveni patria, virtutibus eximio, VIR IRO qui multa peregrinatione, ftudio cuncta orbis terrarum loca perfpexit, ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet: Po Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ fic reviviscunt, ut idiomata omnia fint in ejus laudibus infacunda; Et jure ea percallet, ut admirationes et plaufus populorum ab propria fapientia excitatos intelligat: Illi, cujus animi dotes corporifque fenfus ad admirationem commovent, et per ipfam motum cuique auferunt; cujus opera ad plaufus hortantur, fed*venuftate vocem laudatoribus adimunt. Cui in memoria totus orbis; in intellectu fapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cœleftium sphærarum fonitus aftronomia duce audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo defcribitur magistra philofophia legenti; antiquitatum latebras, vetuftatis excidia, eruditionis ambages, comite affidua autorum lectione, Exquirenti, restauranti, percurrenti. Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non fufficiant, nec hominum ftupor in laudandis fatis est, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert Carolus Datus Patricius Florentinus, Tanto homini fervus, tantæ virtutis amator. * vaftitate. Edit. 1645. ELE ELEGIARUM LIBER PRIMU S. Elegia prima ad CAROLUM DEODATUM. Tandem, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Pertulit et voces nuncia charta tuas; Pertulit occiduâ Devæ Ceftrenfis ab orâ Vergivium prono quà petit amne falum. Multùm crede juvat terras aluiffe remotas 5 Pectus amans noftri, tamque fidele caput, Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum, Non ego vel profugi nomen, fortemve recufo, 15 20 O utinam vates nunquam graviora tulisset Non tunc Ionio quicquam ceffiffet Homero, Et vocat ad plausus garrula scena fuos. 30 Detonat inculto barbara verba foro; Sepe vafer gnato fuccurrit fervus amanti, Et nasum rigidi fallit ubique patris; Sæpe novos illic virgo mirata calores 35 Quid fit amor nefcit, dum quoque nescit, amat. Gaudia, et abrupto flendus amore cadit, Seu mæret Pelopeia domus, feu nobilis Ili, 40 45 Nos |