THYRSIS ET CHLOE.

In qua defixus toties hærere solebas,

Quî faciem poteras destituisse meain?

Qui tenerum, et rerum ignarum mihi vincere pectus, Victumque indignis discruciare modis ;

Promisso quianam, nimis ah! promissor, amore, T
Polliciti poteras immemor esse tui?

Laudatis quianam, nimis ah! laudator, ocellis
Extingui multo passus es imbre faces?..

Dicere cur poteras, labium tibi suave rubescit ;
Et facit, ut cedat purpura pallidior ?

Dicere cur poteras? et ego, rudis, inscia virgo,
Cur blandum adjuyi credulitate dolum ?

Nulla mihi, heu! floret facies, quæ floruit: ecce!
Quæ rubuere, mihi nulla labella rubent.

Mors obsignatos tenebris mihi clausit ocellos;
Gratia desertæ nec super una genæ est.

Germanus mihi vermis edax, depascitur artus
Cognatos; nec adhuc est satiata fames :
Et gelidæ et longæ restant mihi tædia noctis,
Dum noctem excipiat longa, suprema, dies.

Sed cantu, audistin'? monuit me gallus abire;
Thyrsi, vale longum, perfide Thyrsi, vale!
Vise tamen, tumulo quam sit defossa profundo,
Quæ miserum urgebat funus amore tui.

A

28

WILLIAM AND MARGARET.

Now birds did sing, and morning smile,
And shew her glittering head:
Pale William shook in every limb
Then raving left his bed.

He hied him to the fatal place

Where Margaret's body lay,

And stretch'd him on the green grass turf,
That wrapt her breathless clay.

And thrice he call'd on Margaret's name,
And thrice he wept full sore ;

Then laid his cheek to the cold earth,

And word spake never more.

MALLET

THYRSIS ET CHLOE.

Jam volucres cecinere, et festinavit ab ortu,
Purpureo risu, sol aperire diem ;

Pallidus obstupuit Thyrsis, tremulusque cubili

(Ah tremor! ah pallor conscius !) exiliit,

Fatalem ad tumulum cursu contendit anhelus,
Qua jacuit gelida morte soluta Chloe ;
Cespiteque in viridi, qui subtus flebile texit
Corpus, se mæstum projiciebat onus.

Terque Chloen gemitu gemuit, ter voce vocavit,
Et bibulam lacrymis ter madefecit humum:
Nudaque telluri nudæ dans oscula, nunquam
Aut vocem lacrymis addidit, aut gemitum.

29

LECTORI S.

(..

HABES in manu, Erudite Lector, Cantiunculam, nec amatorum suspiriis, nec compotorum refertam vociferationibus; sed gravitate et leporibus tam ex æquo temperatam, tam procul a senili remotam morositate, et ab ineptiis puerilibus tam abhorrentem et alienam, ut juvenes exinde quod præcipiat; et, quod delectet, excerpant

seniores.

Materies hujusce Poematis 'ea humanæ felicitatis complectitur argumenta, ad quæ nostra omnium, ætate saltem provectiorum, contendunt vota. Nihil magnificum, nihil sumptuosum, nihil homine prudente et bono indignum, præoptatur. Supervacua, et ad veræ jucunditatem vitæ non facientia, repudiantur multa. Ea scilicet declinat

noster et aversatur auctor, quæ vel luxuries vitiose, vel lascive ignavia solet excogitare; satis beatus, si gaudiis, quæ sperando coneeperit, nihil intervenerit curarum aut ægritudinis.

Sperantibus, quoad licita et innocua, omnia sunt libera. Et quoniam pleræque in futuro sunt voluptates, optando facimus præsentiores, et conspectui propius admovemus. Contemplatio est quoddam fruendi genus; et expectatio deliciarum, absentiæ quodammodo est solatium. Itaque æquissimo jure licebit voto indulgere nec infaceto 'nec illiberali, quod venientia senectutis incommoda, si non tota repellere et remorari, diminuere certe potest et delinire.

Diu Anglicis Lectoribus placuit, diuque, ut auguramur, placebit celebratum hoc opusculum et speravimus auctori nostro non injurium fore, si Latine etiam legendum exhiberemus. Id certe optavimus, ut iterum exteris, apud quos peregrinatus est, quantum per nos posset, vetus innotesceret hospes; et fama, qua semel floruit, de