FLUXUS ET REFLUXUS MARIS, &c.
Mollis aquæ citius cedit natura, marisque
Agnoscit dominam; fluctus simul illa volentes
Ad sese vocat, atque imo ciet æquora fundo,
Attollens liquidam molem camposque natantes.
Ac, velut incensa ingenti magnetis amorę
Ardet acus, properatque coire, salitque, tremensque ·
Nititur ad lapidis latus, et nova vincula sentit ;
Haud aliter, lunæ observans iter, altius undas
Erigit, assurgitque fretis ferventibus æquor.
Nec mora, nec requies; qua se fert Cynthia, ponti
Insequitur cumulus comes una, et gibbus aquarum.
Cum primum nostro vasti regina profundi
Incumbit pelago, tumidique ad littora fluctus
Nota ruunt, parte ex alia retinacula solvit
Oceani, pontoque omnes effundit habenas;
Subsidunt humiles undæ, refugæque recumbunt.
Nec nihil interea, qui lucida tela diei
Spargit, et aspectat terras Sol arduus omnes,
Emotam turbat Tethyn, agitatque tumentem.
Cynthia cum fratris radiis obnoxia pleno
Orbe coit, seu cum præacutis cornibus ibit,
Cernere erit magno marmor trepidare tumultu:
At, si dilectæ lampas Phœbea sororis
Dimidiam partem candenti lumine tingit;
Paulatim sese tollens, mare tardius æstum
Provolvet segnem: sin jam pervenit uterque,
Qua Libra æquato discrimine dividit orbem,
Continuo ad cœlum convexo gurgite fertur
Ardua congeries pelagi, et vada spumea crescunt
MUNDUS NON FUIT AB ETERNO.
Cum sonitu; nullo tantum se turbine Nereus
Jactat, et ipsa suas mirantur cœrula vires..
Scilicet has leges natura, et fœdera lunæ
Imposuit, solemque dedit, qui tempore certo
Et premeret, maris et montes educeret altos.
Ni faceret, late circum se immobilis humor
Sterneret in morem stagni, obscœnæque paludis.
Jam jam nulla mora est ratibus; nunc Anglica
classis,
Aurarumque leves animas, et flamina captans,
Jura dat oceano; littusque affectat Eoum,
Indiam in Europam portans ; nunc labitur alveo
Insolito Ganges, Thamesisque it turbidus auro..
Cantabrigiæ, in Comitiis prioribus, 1719-20..
MUNDUS NON FUIT AB ÆTERNO.
DUM patrios alii letantur volvere fastos,
Auctoremque suæ venerandum exquirere gentis,
Nos hominum communem investigare parentem
Quid vetat, infantisque exordia pandere mundi ?
MUNDUS NON FUIT AB ÆTERNO.
At quis tam stulte sapiens, qui finxerit orbis Hinc faciem plusquam veterem, æternamque teneri Fœdere materiem fatali ? quando decora Tota juventute exultat natura vigetque. Spectemus solem ; quis solis, origine nulla, Fulgere perpetuos, ut Vestæ, dixerit ignes? A quo prædones referunt dum furta cometæ Ignea, diffundit radios dum prodigus ipse, Olim deficeret lucis lux ipsa parentem : Nec nos (ut vetus it de ranis fabula) Phoebo Uxoris sobolisque invidissemus honorem :
Nos orbo, nos heu ! quereremur cœlibe Phœbo. Quin dum plus terris, quam redditur, exit aqua
Cur non Naiades sicca? Neptunus arëscit ?
Cur non exussit sitientes Sirius agros,
Nec pandit tellus Erebum rimosa profundum?
Qui, cum Sol próprio remeantes orbe planetas. Attrahit, inque vicem attrahitur ; si æterna fuisset ; Vis utrisque olim, cur non amplexibus hærent
Marsque Venusque ? ruit-Saturnus cum Jove? cu
Mundus in immanem confunditur ignis acervum 2.
Sed neque crediderim tibi, Luna, æterna fuisse
Cornua, qua sese jactant ætate priores
Arcades, æt rnos se dicere parcius ausi.
Nec tantum genti affectes ascribere honorem, Cambro-Britanne, tuæ ; satis est, quod mille virozum Sanguine junctorum percurrere nomina possis, Quod tibi nescio quis memore!ur regulus auctor.
MUNDUS NON FUIT AB ETERNO..
Nec nos (si qua fides, si qua est reverentia fastis) Longo intervallo communi a stirpe remoti, Stirpe sibi inflatam confessa cœlitus auram.
At quibus hæc hominum rerumque æterna figura
Creditur, in labyrinthæis ambagibus errant.
Si non, quod dicta est æterna, aliunde recepit
Materies, Deus est; Deus est, quodcunque videmus;
Nec soli Ægypto divi nascuntur in hortis.
Quod si materies divino ex numine manet,
Materiemque opus exsuperans; quæ causa, coævum
Cur Deus ultro perficeret, quem non regit, orbem? .
An vero invitus? quis erat qui cogere posset
Nempe peregit opus, nullo cogente, coactus !
Hinc sine principio mundus, sine fine movetur !
Incassum cupiunt rationem eludere verbis,
Arbitrioque negant divini numinis orbem
In nihil, e nihilo productum, posse reverti ;
Instat summa dies et ineluctabile tempus,
Cernere cum fuerit confectam ætate parentem
Dejectare caput naturam, et cedere morti :
Testari ex ipso primordia fine videtur,
Et non vitalis sensim vanescere mundus.
Sic ubi perfecit divina Dædalus arte
Automaton faber, appendit cum mobile pondus,
Aptavitque rotis axes, mandata facessit
Singula pars; placido systema tenore movetur:
At cum nativa pondus libratile terras
Attigerit gravitate, retardat machina cursus,
Principiumque brevis motus confessa quiescit.
Cantabrigiæ, in Comitiis posterioribus, 1715—16,
PRINCIPIUM rerum, cæli, terræque, marisque, Nascentem e nihilo mundum, artificemque Jehovam, Magnum opus, aggredior tenui celebrare camana. Ante mare, et terras, superique palatia cœli, Omnia erant tenebræ, chaos omnia; cum Deus inquit,
Verbum omnipotens nox protinus atra Audiit, inque suas fugit tremebunda latebras ; Stipatique ignes radiantia tela diei
Misere, et risit diffuso lumine mundus.
Sic primus fulgere dies incepit, et orbem
Describens, alios latuit renovandus in ortus.
Angelicus circum plausu chorus omnis ovabat,
Cœlesti auratæ sonuerunt pollice chordæ,
Et celebrant cantus magni natalia mundi.
Continuo tenues auras super omnia numen,
Late firmamentum ingens, expandit; ut illic
Suspensæ a terris undæ, gelidique volarent
Imbres, et gravidæ maturo fulmine nubes,
Degeneresque hominum motura tonitrua mentes:
Imperiumque dedit ventis, motusque ciere
|