WESTMONASTERII CUSTODEM NOCTURNUM ET VIGILANTISSIMUM, ANNO 1716.
INDICIUM qui sæpe mihi das carmen amoris,
Reddo tibi indicium carmen amoris ego.
Qui faustum et felix multum mihi mane precaris;
Dico atque ingemino nunc tibi rursus, ave.
Te neque dinumerat gallus constantius horas,
Nec magis is certo provocat ore diem.
Cum variis implent tenebræ terroribus orbem,
Tu comite assuetum cum cane carpis iter.
Nec te, quos seræ emittunt post vina popinæ,
Nec te, quos lemures plurima vidit anus,
Nec te perterrent, nodoso stipite fretum,
Subdola qui tacito pectore furta parant.
Sed si cui occurras, prima qui portat ad urbem
Sub luce, exiguus quas dedit hortus opes,
Hunc placidis dictis, et voce affaris amica;
Utque dies fausta luce, precaris, eat.
Tinnitu adventum signans, oriantur an astra,
Narras, an pure lucida luna micet.
Dumque quies nos alta manet, nec frigoris ullus
Securos, pluviæ nec metus ullus habet :
Tu gelidos inter ventos versaris et imbres,
Cum mala tempestas, et nigra sævit hiems.
Seu te præsentem vicus, seu viculus, audit;
Nocturnum multo carmine fallis iter.
Quid si culta minus, docta vacet arte poësis,
Si simplex versus sit, numerique rudes ;
Invidiam somnus (tanta indulgentia noctis)
Opprimit; et livor, te recitante, silet.
Divorum hyberni menses quotcunque celebrant,
Cuique locum et versum dat tua musa suum:
Crispino ante omnes; neque enim sine carmine fas est
Nobile sutorum præteriisse decus.
Nec tua te pietas fieri permiserit unquam
Cæsaris immemorem Cæsareæque domus.
Officio dominos multo dominasque salutas;
Gratia nec fida sedulitatis abest.
Multa docens juvenes, et pulchras multa puellas,
Utile tu pueris virginibusque canis :
Conjugium felix monitis utentibus optas,
Cunctaque quæ castus gaudia lectus habet,
Tu monitor famulis sexus utriusque benignus,
Munditias illis præcipis, hisce fidem.
Omnibus at votis hoc oras atque peroras,
Ut dominis cedant prospera quæque tuis.
Unum hoc præ cunctis meminisse hortaris, ut imis
Summa etiam exæquet mortis amica manus.
Quid tibi pro totidem meritis speremus ? amori
Quisve tuo æqualis retribuatur amor?
Tuque tuusque canis si nos visetis, uterque
Grati eritis nobis, tuque tuusque canis. Mille domos adeas, et non ignobile munus
(Nulla minus solido) dent tibi mille domus ; Quemque bonum exoptas nobis, lætumque Decembrem,
Esto tibi pariter lætus, et esto bonus.
COLLEGIO TRINITATIS SERVI A CUBICULIS,
ALME Charon, (nam tandem omnes, qui nascimur et qui
Nascemur, tua nos cymba aliquando manet) Per ripas fer circum oculos, omnesque recense Manes, ad Stygias qui glomerantur aquas;
Prospice, si crassam fors exploraveris umbram,
Non est in toto crassior umbra loco.
Luctantem cernes, animasque hinc inde minores
Turbantem, ut cubito pandat utroque viam.
Squalidus et pinguis totus, tibi navita dextram
Tendet, ad Elysii trajiciendus agros.
Dum vixit, Roussæus erat, nostri accola Cami,
Quem puerum novit, novit et unda senem.
Navita non illo melior fuit; esset agenda
Seu remis, conto seu subigenda, ratis.
Nec quisquam ex humero contorsit rete sinistro,
Certius incautis piscibus exitium.
Quid tamen hæc memoro, Camus cum perfidus idem
Roussæum inviso merserit amne suum !
Hunc nostro ut reddas cælo, te carmine multo,
Alme Charon, Grantæ mosta juventa petit.
Sin Parcæ prohibent, et inexorabilis Orci,
Quem petimus, reditum lex inimica vetat :
Hoc saltem concede; admota ad littora cymba,
Per Stygium nautam transvehe, nauta, lacum.
Nec poscas naulum; loculos nam vivus inanes
Gessit, et haud obolum, quem tibi solvat, habet.
Quod si tam crebras transmittere te piget umbras,
Et longum refugis, portitor unus, opus :
Accipe divisi socium comitemque laboris ;
Divisus levior fiet utrique labor.
Adde quod (ut similes estis) dubitabitur, utrum
Roussæus geminus sit, geminusve Charon.
PAUPERIS hic Iri requiesco Lyciscus, herilis,
Dum vixi, tutela vigil columenque senectæ,
Dux cæco fidus: nec, me ducente, solebat,
Prætenso hinc atque hinc báculo, per iniqua locorum
Incertam explorare viam ; sed fila secutus,
Quæ dubios regerent passus, vestigia tuta
Fixit inoffenso gressu; gelidumque sedile
In nudo nactus saxo, qua prætereuntium
Unda frequens confluxit, ibi miserisque tenebras
Lamentis, noctemque oculis ploravit obortam.
Ploravit nec frustra; obolum dedit alter et alter,
Queis corda et mentem indiderat natura benignam.
Ad latus interea jacui sopitus herile,
Vel mediis vigil in somnis ; ad herilia jussa
Auresque atque animum arrectus, séu frustula amice
Porrexit sociasque dapes, seu longa diei
Tædia perpessus, reditum sub nocte parabat.
Hi mores, hæc vita fuit, dum fata sinebant,
Dum neque languebam morbis, nec inerte senecta, Quæ tandem obrepsit, veterique satellite cæcum Orbavit dominum: prisci sed gratia facti
|