Aratus.

Dieser Dichter lebte zu Anfange des 38ften Jahrhuns derts, und war aus Solis, dem nachherigen Pompejopolis, in Cilicien gebürtig. Ihn peranlaßte der macedonische kd nig Antigonus zu dem astronomischen, und zum Theil aftros logischen Gedichte, Phaenomena, welches wir noch von ihm haben, und wovon, außer dem Germanikus Cåsar und Avienus, auch Cicero in seiner frühen Jugend eine lateinis sche Uebersehung in Versen verfertigte, wovon nur noch einzelne Bruchstücke da sind. Es fehlt auch diesem Gedichte an Belebung und Mannichfaltigkeit. Den meisten Werth hat der hier folgende Eingang deffeiben. Von der unten stehenden lateinischen Ueberfegung sind nur die mit Kursivschrift gedruckten wenigen Stellen vom Cicero; das Uebrige ist vom Grotius ergänzt.

PHAENOMENA, v. 1. ff.

Aratus.

Ἐκ Διὸς ἀρχώμεθα, τὸν οὐδέποτ ̓ ἄνδρες ἐῶμεν
*Αῤῥητον μεσαὶ δὲ Διὸς πᾶσαι μὲν ἀγυναί
Πᾶσαι δ' ἀνθρώπων ἀγοραί· μεσὴ δὲ θάλασσα,
Καὶ λιμνύες· πάντη δὲ Διὸς κεχρήμεθα πάντες.
Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν· ὁ δ ̓ ἤπιος ανθρώποισι
Δεξιά σημαίνει, λαὸς δ ̓ ἐπὶ ἔργον ἐγείρεια

Ab Iove Mufarum primordia: femper in ore Plurimus ille hominum eft, qui compita numine magno

Conciliumque virum complet, pelagusque profun-
dum,

Et pelagi portus. Fruimur Jove, et utimur omnes.
Nos genus illius; nobis ille omine laeto,
Dextera praefignat, populumque laboribus urget,

Con

Aratus.

Μιμνήσκων βιότοιο, λέγει δ ̓ ὅτε βῶλος ἀρίση
Βασὶ τὲ καὶ μακέλησι λέγει δ' ὅτε δεξιαὶ ὡραι,
Καὶ φυτὰ γυρῶσαι, καὶ σπέρματα πάντα βαλέπας.
*Αυτὸς γὰρ τάγε σήματ' ἐν οὐρανῶ ἐςήριξεν,
Ασρα διακρίνας. ἐσκέψατο δ ̓ εἰς ἐνιαυτὸν
Ασέρας" οἵ κε μάλιςα τετυγμένα σημαίνειεν
Ανδράσιν ὡραίων, όφρ' ἔμπεδα πάντα φύωνται.
Τῷ μιν ἀεὶ πρῶτόν τε καὶ ύςατον ἱλάσκονται.
Χαῖρε πάτερ, μέγα θαῦμα, μέγ ̓ ἀνθρώποισιν ὄνειας,
Αυτός καὶ προτέρη γενεή. Χαίροιτε δὲ Μοῦσαι,
Μειλίχιαι μάλα πᾶσαι· ἐμοὶ γε μὲν ἀσέρας εἰπᾶν
Ει θέμις ευχομένῳ, τεκμήρατε πᾶσαν ἀοιδήν.

Οι μὲν ὁμῶς πολέες τε, καὶ ἄλλυδις ἄλλοι ἐόντες,
Ουρανῶν ἕλκονται πάντ ̓ ἤματα συνεχές αιεί.
Αυταρ όγ' οὐδ ̓ ὀλίγον μετανίσπεται, ἀλλὰ μάλ' αὕτως

Confulat ut vitae: quando fit terra ligoni

Αξων

Aptior, aut bubus, monet, et quo tempore par fit
Aut ferere, aut feptas lymphis afpergere plantas.
Ipfe etiam in magno defixit lumina mundo,
Ordine quaeque fuo, atque in totum providus an-

num

Aftra dedit, quae nos moneant, qua quaelibet

hora

Apta geri, certa nafcantur vt omnia lege.
Idem ergo primus placatur, et ultimus idem.
Magne pater, magnum mortalibus incrementum,
Progenies prior, et dulces ante omnia Mufae,
Cuncti una falvete mihi, et dum fidera canto,
Si ius fasque finunt, longum deducite carmen.
Caetera labuntur celeri coeleftia motu,
Cum coeloque fimul notesque diesque feruntur;
Axis at immotus nunquam veftigia mutat,

Sed

Αξων αἶὲν ἄρηρεν· ἔχει δ' ατάλαντον ἀπάντη
Μεσσηγὺς γαίαν περὶ δ ̓ οὐρανὸς αὐτὸν αἰγινε.
Καί μιν πειραίνεσι δύο πόλοι ἀμφοτέρωθεν.
Ἀλλ ̓ ὃ μὲν ἐκ ἐπίοπτος, ἔδ ̓ ἀντίος ἐκ βορέας,
Υψόθεν ὠκεανοῖο. δύο δέ μιν ἀμφὶς ἔχεσαι
Αρκτοι, ἅμα τροχέωσι· τὸ δὴ καλέονται άμαξαν
"Αι δήτοι κεφαλὰς μὲν ἐπ ̓ ἐξύας αἰὲν ἔχεσιν
Αλλήλων, αἰεὶ δὲ κατωμάδια, φορέονται,
Εμπαλιν εἰς ώμες τετραμμέναι· εἰ ἐτεὸν δή,
Κρήτηθεν κεναι δὲ Διὸς μεγάλο ἰότητε
Ουρανὸν εἰσανέβησαν, ο μιν τότε κερίζονται
Δίκτῳ ἐν ἐνώδει όρεος σχεδὸν Ἰδαίοιο,
Αντρῷ ἐγκατέθεντο, καὶ ἔτρεφον εἰς ἐνιαυτὸν,
Δικταίοι Κόρητες, ὅτε Κρόνον ἐψεύδοντο.

Οἱ τὴν μὲν Κυνόσαραν ἐπίκλησιν καλέσι,
Τὴν δ ̓ ἑτέρην, Ἑλίκην. Ελίκη γε μὲν ἄνδρες Ἀχαίοι

Sed tenet aequali libratas pondere terras;
Quem circum magno volvit fe turbine coelum.
Extremusque adeo duplici de cardine vertex
Dicitur effe Polus, quorum hic non cernitur, ille
Ad Boream, Oceani fupra faftigia tendit:
Quem cingunt Urfae celebres cognomine Plauftri,
Quas noftri feptem foliti vocare Triones
Alterius caput alterius flammantia terga

Afpicit, inque vicem pronas rapit orbis in ipfos
Converfas humeros. Creta, fi credere fas eft,
Ad coeli nitidas arces venere relicta:

Iupiter hoc voluit, quem fub bene olentibus herbis
Ludentem Dicti grati pofuere fub antro,

Idaeum ad montem, totumque aluere per annum,
Saturnum fallunt dum Dictaei Corybantes.
Ex his altera apud Graios Cynofura vocatur,

Kratus.

Ἐιν αλὶ τεκμαίρονται ἵνα χρὴ νῆας ἀγιναν
Τῇ δ' άρα Φοίνικες πίσυνοι περόωσι θάλασσαν.
Αλλ' ἡ μὲν καθαρή, καὶ ἐπιφράσσασθαι ἑτοίμη,
Πολλή φαινομένη Ελικη πρώτης ἀπὸ νυκτὸς
Η δ ̓ ἑτέρη, ὀλίγη μὲν, αταρ ναύτησιν αρείων
Μειοτέρῃ γὰρ πᾶσα περισρέφεται τροφάλιγγο,
Τῇ καὶ Σιδόνιοι ἰθύντατα ναυτίλλονται.

Τὰς δὲ δι' αμφοτέρας, οἵη ποταμοῖο αποριών,
Ειλᾶται, μέγα θαῦμα, δράκων περί τ' αμφί τ ̓ εαγῶς

Μυρίος· αἱ δ ̓ ἄρα οἱ σπείρης ἑκάτερθε φύονται

αι

Αρκτοι, κυανές πεφυλαγμένοι ὠκεανοίο,
Αυταρ όγ' άλλην μὲν νεάτη αποτέμνεται οὐρ
*Αλλην δὲ σπείρα περιτέμνεται. ἡ μὲν οἱ αρχη
Ουρὴ παρ κεφαλὴν Ἑλίκης ἀναπαύεται Αρκτα.
Σπείρη δ' ἐν Κυνόσαρα χάρη ἔχει ἡ δὲ κατ ̓ αὐτὴν
Ειλᾶται κεφαλὴν, καὶ οἱ ποδὸς ἔρχεται άχρις.

Altera dicitur effe Helice,quae monstrat Achivis
In Pelago navis quo fit vertenda; fed illa
Se fidunt duce nocturna Phoenices in alto.
Sed prior illa magis ftellis diftin&ta refulger,
Et late prima confeftim nocte videtur.
Haec vero parva eft; fed nautis ufus in hac eft:
Nam curfu interiore brevi convertitur orbe,
Signaque Sidoniis monftrat certiflima nautis.
Has inter, veluti rapido cum gurgite flumen,
Torvu' Draco ferpit, fubter fuperaque revolvens
Sefe, conficiensque finus e corpore flexos,
Quos cani tangunt immunes gurgitis Arêtoi,
Verum haec extremae circumdatur agmine caudae,
Qua fpirae finus eft, involvitur altera coelo.
Nempe Helice extremae circumdatur agmine caudae,
Qua fpirae finus eft, caput eft Cynoluridos Urfae:

Quae

Ἐκ δ ̓ αὖτις παλίνορσος ανατρέχει· οὐ μὲν ἐκείνῃ
Οιόθεν, οὐδ ̓ οἷος κεφαλῇ ἐπιλάμπεται αςήρ

Αλλα δύο κροτάφοις, δύο δ ̓ ὅμμασιν, εἰς δ ̓ ὑπένερθει
Ἐχατιὴν ἐπέχει γένυος δεινοῖο πελώριο

Λοξὸν δ ̓ ἐςὶ κάρη· νεύοντι δὲ πάμπαν ἔοικεν
Αρχην εἰς Ἑλίκης οὐρήν. μάλα δ' ἐςὶ κατ ̓ ἐθν
Καὶ ςόμα καὶ κροτάφοιο τὰ δεξιὰ νειάτῳ οὐρῇ.
Κείνη τε κεφαλὴ τῇ νήχεται, εχί παρ ̓ ἄκρασι
Μίσγονται δύσιές τε καὶ ἀντολαὶ ἀλλήλησι.

Quae tamen usque pedes fummo illum a vertice tans git.

1

Retrogrado hic iterum curfu convertitur anguis.
Huic non una modo caput ornans ftella relucet,
Verum tempora funt duplici fulgore notata,
E trucibusque oculis duo fervida lumina flagrant
Atque uno mentum radianti fidere lucet:
Obftipum caput, et tereti cervice reflexum,
Obtutum in caudam maioris figere dicas.
Oppofita extremae capitis funt dextera caudae.
Hoc caput hic paulum fefe, fubitoque recondit,
Ortus ubi, atque obitus partem admifcentur in unam.

Op

Kratus.