Ridillo tu, Giovanni, e mostra in tanto Lungi dal patrio lido Spinse Zeusi l' industre ardente brama; Con aurea tromba rimbombar la fama, Cosi l'ape ingegnosa Trae con industria il suo liquor pregiato E quanti vaghi fiori ornano il prato; Di bella gloria amante Milton dal ciel natio per varie parti Volgesti a ricercar scienze, ed arti; Fabro quasi divino Sol virtù rintracciando il tuo pensiero Chi di nobil valor calca il sentiero ; Quanti nacquero in Flora O in lei del parlar Tosco appreser l'arte, La cui memoria onora Il mondo fatta eterna in dotte carte, E parlasti con lor nell' opre loro. Nell' altera Babelle Per te il parlar confuse Giove in vano, Di se stessa trofeo cadde su'l piano: Ch' Ode oltr' all Anglia il suo più degno idioma Spagna, Francia, Toscana, e Grecia, e Roma. I più profondi arcani Ch' occulta la natura e in cielo e in terra Troppo avara tal' hor gli chiude, e serra, Non batta il Tempo l' ale, Fermisi immoto, e in un fermin si gl' anni, Scorron di troppo ingiuriosi a i danni; Che s' opre degne di poema e storia Dammi tua dolce cetra Se vuoi ch' io dica del tuo dolce canto, Ch' inalzandoti all' Etra Di farti huomo celeste ottiene il vanto, Io che in riva del Arno Tento spiegar tuo merto alto, e preclaro! E ad ammirar, non a lodarlo imparo ; Del sig. ANTONIO FRANCINI, gentilhuomo Fiorentino. * Dr. Johnson thinks, that after much tumid and trite panegyrick, the concluding stanza of this Ode is natural and beautiful. T. WARTON. JOANNI MILTONI LONDINENSI: Juveni patriâ, virtutibus, eximio; VIRO, qui multa peregrinatione, studio cuncta, orbis terrarum loca, perspexit; ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet: Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ sic reviviscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet, ut admirationes et plausus populorum ab propriâ sapientiâ excitatos intelligat : Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate* vocem laudatoribus adimunt: Cui in memoriâ totus orbis; in intellectu sapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia ; harmonicos cœlestium sphærarum sonitus, astronomiâ duce, audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo describitur, magistrâ philosophiâ, legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ autorum lectione, Exquirenti, restauranti, percurrenti. * Venustate] Vastitate. Edit. 1645. 166 Illi, in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert CAROLUS DATUS * Patricius Florentinus, Tanto homini servus, tantæ virtutis amator. * Carlo Dati, one of Milton's literary friends at Florence. See Epitaph. Damon. v. 137. Tickell and Fenton, who might have been taught better by Tonson's previous editions, read, Carolus Deodatus, as if it was our author's friend Charles Deodate. See the first Note on the first Elegy. T. WARTON. |