Vidimus arridentem operofo ex ære poetam. (fant
Nec fatis hoc vifum eft in utrumque, et nec pia cef-
Officia in tumulo, cupis integros rapere Orco,
Quà potes, atque avidas Parcarum eludere leges:
Amborum genus, et varia sub sorte peractam 20
Describis vitam, morefque, et dona Minervæ;
AEmulus illius Mycalen qui natus ad altam
Rettulit AEolii vitam facundus Homeri.
Ergo ego te Cliûs et magni nomine Phœbi,
Manse pater, jubeo longum falvere per ævum
Miffus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe.
Nec tu longinquam bonus afpernabare Mufam,
Quæ nuper gelidâ vix enutrita fub Arcto
Imprudens Italas aufa eft volitare per urbes.
Nos etiam in noftro modulantes flumine cygnos 30
Credimus obfcuras noctis fenfisse per umbras,
Quà Thamefis late puris argenteus urnis
Oceani glaucos perfundit gurgite crines.
Quin et in has quondam pervenit Tityrus oras.
Sed neque nos genus incultum, nec inutile Phobo,
Quà plaga fepteno mundi fulcata Trione
Brumalem patitur longâ fub nocte Boöten.
Nos etiam colimus Phœbum, nos munera Phœbo
Flaventes fpicas, et lutea mala caniftris,
Halantemque crocum (perhibet nifi vana vetuftas)
Mifimus, et lectas Druidum de gente choreas. 41
(Gens Druides antiqua facris operata deorum
Heroum laudes imitandaque gefta canebant).
36
Hinc quoties fefto cingunt altaria cantu
Delo in herbofâ Graiæ de more puellæ
Carminibus lætis memorant Corinëida Loxo,
Fatidicamque Upin, cum flavicomâ Hecaërge,
Nuda Caledonio variatas pectora fuco.
Fortunate fenex, ergo quacunque per orbem
Torquati decus, et nomen celebrabitur ingens, 50
Claraque perpetui fuccrefcet fama Marini,
Tu quoque in ora frequens venies plaufumque vi-
Et parili carpes iter immortale volatu.
(rorum,
Dicetur tum fponte tuos habitasse penates
Cynthius, et famulas veniffe ad limina Mufas: 55
At non fponte domum tamen idem, et regis adivit
Rura Pheretiadæ cœlo fugitivus Apollo;
Ille licet magnum Alciden fufceperat hofpes;
Tantùm ubi clamofos placuit vitare bubulcos,
Nobile manfueti ceffit Chironis in antrum,
Irriguos inter faltus frondofaque tecta
Peneium prope rivum: ibi fæpe fub ilice nigrâ
Ad citharæ ftrepitum blandâ prece victus amici
Exilii duros lenibat voce labores.
Tum neque ripa fuo, barathro nec fixa sub imo 65
Saxa ftetere loco, nutat Trachinia rupes,
Nec fentit folitas, immania pondera, filvas,
Emotæque fuis properant de collibus orni,
Mulcenturque novo maculofi carmine lynces.
Diis dilecte fenex, te Jupiter æquus oportet
Nafcentem, et miti luftrarit lumine Phœbus,
Atlantifque nepos; neque enim nifi charus ab ortu
Diis fuperis poterit magno faviffe poetæ.
Hinc longæva tibi lento fub flore fenectus
Vernat, et AEfonios lucratur vivida fufcs,
Nondum deciduos fervans tibi frontis honores,
Ingeniumque vigens, et adultum mentis acumen.
O mihi fi mea fors talem concedat amicum
Phœbæos decoraffe viros qui tam bene nôrit,
Si quando indigenas revocabo in carmina reges,
Artuṛumque etiam fub terris bella moventem; 81
Aut dicam invictæ fociali fœdere mensæ
Magnanimos Heroas, et (O modo fpiritus adfit)
Frangam Saxonicas Britonum fub Marte phalanges.
Tandem ubi non tacitæ permenfus tempora vitæ, 85
Annorumque fatur cineri sua jura relinquam,
Ille mihi lecto madidis aftaret ocellis,
Aftanti fat erit fi dicam fim tibi curæ;
Ille meos artus liventi morte folutos
Curaret parva componi molliter urna.
Forfitan et noftros ducat de marmore vultus,
Nectens aut Paphia myrti aut Parnasside lauri
Fronde comas, at ego fecura pace quiescam.
Tum quoque, fi qua fides, fi præmia certa bonorum,
Ipfe ego cælicolûm femotus in æthera divûm, 95
Quò labor et mens pura vehunt, atque ignea virtus,
Secreti hæc aliqua mundi de parte videbo
(Quantum fata finunt) et tota mente ferenùm
Ridens purpureo fuffundar lumine vultus,
Et fimul æthereo plaudam mihi lætus Olympo. 100
EPITAPHIUM
DAMONIS.
ARGUMENTUM.
*
H'
Thyrfis et Damon ejufdem viciniæ paftores, eadem ftudia sequuti à pueritia amici erant, ut qui plurimum. Thyrfis animi caufâ profectus peregrè de obitu Damonis nuncium accepit. Domum poftea reverfus, et rem ita effe comperto, fe, fuamque folitudinem hoc carmine deplorat. Damonis autem fub perfonâ hic intelligitur Carolus Deodatus ex urbe Hetruria Luca paterno genere oriundus, cætera Anglus; ingenio, doctrina, clarifimifque cæteris virtutibus, dum viveret, juvenis egregius. Imerides nymphæ (nam vos et Daphnin et HyEt plorata diu meminiftis fata Bionis) (lan, Dicite Sicelicum Thamefina per oppida carmen: Quas mifer effudit voces, quæ murmura Thyrfis, Et quibus affiduis exercuit antra querelis, Fluminaque, fontesque vagos, nemorumque receffus, Dum fibi præreptum queritur Damona, neque altam Luctibus exemit noctem loca fola pererrans. Et jam bis viridi furgebat culmus arista, Et totidem flavas numerabant horrea messes, Ex quo fumma dies tulerat Damona sub umbras, Nec dum aderat Thyrfis; pastorem scilicet illum Dulcis amor Mufæ Thusca retinebat in urbe. Aft ubi mens expleta domum, pecorifque relicti Cura vocat, fimul assuetâ feditque fub ulmo, * comperiens Edit. Fenton.
5
Tum verò amiffum tum denique fentit amicum, Cœpit et immenfum fic exonerare dolorem.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hei mihi! quæ terris, quæ dicam numina cœlo, Poftquam te immiti rapuerunt funere Damon! 20 Siccine nos linquis, tua fic fine nomine virtus Ibit, et obfcuris numero fociabitur umbris? At non ille, animas virgâ qui dividit aureâ, Ista velit, dignumque tui te ducat in agmen, Ignavumque procul pecus arceat omne filentum. 25
Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni. Quicquid erit, certè nifi me lupus antè videbit, Indeplorato non comminuere fepulchro, Conftabitque tuus tibi honos, longumque vigebit Inter paftores: Illi tibi vota fecundo 30 Solvere poft Daphnin, post Daphnin dicere laudes Gaudebunt, dum rura Pales, dum Faunus amabit: Si quid id eft, priscamque fidem coluisse, piúmque, Palladiáfque artes, fociúmque habuisse canorum. 34
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hæc tibi certa manent, tibierunt hæc præmia Damon, At mihi quid tandem fiet modò? quis mihi fidus Hærebit lateri comes, ut tu fæpe folebas Frigoribus duris, et per loca fœta pruinis, Aut rapido fub fole, fiti morientibus herbis? Sive opus in magnos fuit eminùs ire leones, Aut avidos terrere lupos præfepibus altis; Quis fando fopire diem, cantuque folebit? B b b 2
|