網頁圖片
PDF
ePub 版

Suam reclinis femper Ægeriam fpectans,
Tumidufque & ipfe Tibris hinc delinitus
Spei favebit annuæ colonorum:

Nec in fepulchris ibit obsessum reges,
Nimiùm finiftro laxus irruens loro:
Sed fræna meliùs temperabit undarum,
Adufque curvi salsa regna Portumni.

MANSU S.

Joannes Baptifta Manfus Marchio Villenfis, vir ingenii laude, tum literarum ftudio, nec non & bellica virtute apud Italos clarus in primis eft. Ad queme Torquati Taffi dialogus extat de Amicitiâ fcriptus ; erat enim Taffi amiciffimus; ab quo etiam inter Campaniæ principes celebratur, in illo poëmate cui titulus, Gerufalemme conquistata, lib. 20.

Fra cavalier magnanimi, è cortefi
Rifplende il Manfo------

Is authorem Neapoli commorantem fummâ benevolentiâ profecutus eft, multaque ei detulit bumanitatis officia. Ad hunc itaque bofpes ille, antequam ab eâ urbe difcederet, ut ne ingratum se oftenderet, boc carmén mifit.

ÆC quoque, Manfe, tuæ meditantur carmina laudi

HAC

Pierides, tibi, Manfe, choro notiffime Phœbi, Quandoquidem ille alium haud æquo eft dignatus honore,

Poft Galli cineres, & Mecænatis Hetrufci.

Tu

Tu quoque, fi noftræ tantùm valet aura Camœnæ,
Victrices hederas inter laurofque fedebis.

Te pridem magno felix concordia Taffo
Junxit, & æternis infcripfit nomina chartis.
Mox tibi dulciloquum non infcia Mufa Marinum
Tradidit, ille tuum dici se gaudet alumnum,
Dum canit Affyrios divûm prolixus amores;
Mollis & Aufonias ftupefecit carmine nymphas
Ille itidem moriens tibi foli debita vates
Offa, tibi foli, fupremaque vota reliquit,
Nec manes pietas tua chara fefellit amici,

Vidimus arridentem operofo ex ære poetam. [fant
Nec fatis hoc vifum eft in utrumque, & nec pia cef-
Officia in tumulo: cupis integros rapere Orco,
Quà potes, atque avidas Parcarum eludere leges:
Amborum genus, & variâ fub forte peractam
Defcribis vitam, morefque, & dona Minervæ :
Emulus illius, Mycalen qui natus ad altam
Rettulit Æolii vitam facundus Homeri.
Ergo ego te Cliûs & magni nomine Phœbi,
Manfe pater, jubeo longum falvere per ævum,
Miffus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe.
Nec tu longinquam bonus afpernabere Musam,
Quæ nuper gelidâ vix enutrita fub Aras
Imprudens Italas aufa eft volitare per urbes.
Nos etiam in noftro modulantes flumine cygnos
Credimus obfcuras noctis fenfiffe per umbras,
Quà Thamefis latè puris argenteus urnis
Oceani glaucos perfundit gurgite crines.

Quin & in has quondam pervenit Tityrus oras.
Sed neque nos genus incultum, nec inutile Phœbo,
Quà plaga fepteno mundi fulcata Trione

Brumalem

Brumalem patitur longâ sub nocte Boöten;
Nos etiam colimus Phœbum, nos munera Phœbo
Flaventes fpicas, & lutea mala caniftris,
Halantemque crocum (perhibet nifi vana vetuftas)
Mifimus, & le&tas Druidum de gente choreas.
(Gens Druides antiqua, facris operata deorum,
Heroum laudes imitandaque gefta canebant)
Hinc, quoties fefto cingunt altaria cantu
In Delo herbosâ Graia de more puellæ
Carminibus lætis memorant Corineida Loxo,
Fatidicamque Upin, cum flavicoma Hecaërge
Nuda Caledonio variatas pectora fuco.
Fortunate fenex, ergo, quacunque per orbem
Torquati decus, & nomen celebrabitur ingens,
Claraque perpetui fuccrefcet fama Marini,

[rum, Tu quoque in ora frequens venies plaufumque viroEt parili carpes iter immortale volatu.

Dicetur tum fponte tuos habitâsse penates
Cynthius, & famulas veniffe ad limina Mufas:
At non fponte domum tamen idem, & regis adivit
Rura Pheretiadæ cœlo fugitivus Apollo;
Ille licèt magnum Alciden fufceperat hofpes;
Tantùm ubi clamofos placuit vitare bubulcos,
Nobile manfueti ceffit Chironis in antrum,
Irriguos inter faltus frondofaque tecta
Peneium propè rivum: ibi fæpè fub ilice nigrâ
Ad citharæ ftrepitum, blandâ prece victus amici
Exilii duros lenibat voce labores.

Tum neque ripa fuo, barathro nec fixa fub imo
Saxa ftetere loco; nutat Trachinia rupes,
Nec fentit folitas, immania pondera, fylvas,
Emotæque fuis properant de collibus orni,

Mulcentur

Mulcenturque novo maculofi carmine lynces.
Diis dilecte fenex, te Jupiter æquus oportet -
Nafcentem, & miti lustrârit lumine Phœbus,
Atlantifque nepos; neque enim nifi charus ab ortu
Diis fuperis, poterit magno favisse poëtæ.
Hinc longæva tibi lento fub flore fene&tus
Vernat, & Æfonios lucratur vivida fusos,
Nondum deciduos fervans tibi frontis honores,
Ingeniumque vigens, & adultum mentis acumen,
O mihi fi mea fors talem concedat amicum
Phœbeos decorâsse viros qui tam benè nôrit,
Si quando indigenas revocabo in carminą reges,
Arcturumque etiam sub terris bella moventem;
Aut dicam invictæ fociali fœdere menfæ,
Magnanimos Heroas, & (O modo fpiritus adfit)
Frangam Saxonicas Britonum fub marte phalanges.
Tandem ubi non tacitæ permenfus tempora vitæ,
Annorumque fatur cineri sua jura relinquam,
Ille mihi lecto madidis aftaret ocellis,
Aftanti fat erit fi dicam, fim tibi curæ!
Ille meos artus liventi morte folutos
Curaret parvâ componi molliter urnâ.
Forfitan & noftros ducat de marmore vultus,
Nectens aut Paphiâ myrti aut Parnaffide lauri
Fronde comas, at ego fecurâ pace quiefcam.
Tum quoque, fi qua fides, fi præmia certa bonorum,
Ipfe ego cœlicolûm femotus in æthera divûm,
Quò labor & mens pura vehunt, atque ignea virtus,
Secreti hæc aliquâ mundi de parte videbo
(Quantum fata finunt) & totâ mente ferenum
Ridens purpureo fuffundar lumine vultus,
Et fimul æthereo plaudam mihi lætus Olympo.

EPI

EPITAPHIU M

DAMON IS.

ARGUMENTUM.

Thyrfis & Damon ejusdem viciniæ Paftores, eadem Studia fequuti, à pueritiâ amici erant, ut qui plurimùm. Thyrfis animi caufâ profectus peregrè de obitu Damonis nuncium accepit. Domum poftea reverfus,

rem ita effe comperto, fe fuamque folitudinem boc carmine deplorat. Damonis autem fub perfonâ bic intelligitur Carolus Diodatus, ex urbe Hetruria Luca Paterno genere oriundus, cætera Anglus; ingenio, doctrinâ, clariffimifque cæteris virtutibus, dum viveret, juvenis egregius.

H"

Imerides nymphæ (nam vos & Daphnin, &
Hylan,

Et plorata diu meminiftis fata Bionis)
Dicite Sicelicum Thamefina per oppida carmen;
Quas mifer effudit voces, quæ murmura Thyrfis,
Et quibus affiduis exercuit antra querelis,

Fluminaque, fontefque vagos, nemorumque receffus,
Dum fibi præreptum queritur Damona, neque altam
Luctibus exemit noctem loca fola pererrans.
Et Jam bis viridi furgebat culmus aristâ,
Et totidem flavas numerabant horrea meffes,

Ex

« 上一頁繼續 »