Panagiotes Kodrikas, an Athenian, the Romaic translator of Fontenelle's "Plurality of Worlds," (a favourite work amongst the Greeks), is stated to be a teacher of the Hellenic and Arabic languages in Paris; in both of which he is an adept.

Athanasius, the Parian, author of a treatise on rhetoric.

Vicenzo Damodos, of Cephalonia, has written" siç Tò μscobáρbapov," on logic and physics.

John Kamarases, a Byzantine, has translated into French Ocellus on the Universe. He is said to be an excellent Hellenist, and Latin scholar.

Gregorio Demetrius published, in Vienna, a geographical work: he has also translated several Italian authors, and printed his versions at Venice.

Of Coray and Psalida, some account has been already given.

GREEK WAR SONG.*

ΔΕΥΤΕ παῖδες τῶν Ελλήνων
ὁ καῖρος τῆς δόξης ἦλθεν
ως φανῶμεν άξιοι ἐκείνων
ποῦ μᾶς δῶσαν τὴν ἀρχήν
Ας παθήσομεν ἀνδρείως
τὸν ζυγὸν τῆς τυραννίδος
Εκδικήσωμεν πατρίδος
καθε ὄνειδος αἰσχρόν.

Τὰ ὅπλα ας λάβωμεν

παῖδες Ελλήνων ἄγωμεν πολαμιδῶν ἐχθρῶν τὸ αἷμα ὡς τρέξη ὑπὸ ποδών.

2.

Ο θεν εῖσθε τῶν Ελλήνων

κόκκαλα ἀνδρειομένα
πνεύματα ἔσκορπισμένα
τώρα λάβετε πνοην
*στην φωνὴν της σαλπιγκός με
συναχθήτε ὅλα όμου

τὴν ἑπτάλοφον ζητεῖτε

καὶ νικᾶτε πρὸ παντοῦ.

Τὰ ὅπλα ας λάβωμεν, &c.

* A translation of this song will be found among the smaller

Poems, in the last volume.

VOL. L.

3.

Σπάρτα Σπάρτα τί κοιμᾶσθε
ὕπνον λήθαργον βαθὺν
ξύπνησαν κραξε Αθήνας
σύμμαχον παντοτεινήν
Ενθυμείθητε Λεονίδου
ἤρωος τοῦ ξακος ου
τοῦ ἀνδρὸς ἐπαινεμένου

φοβεροῦ καὶ τρομερες.

Τὰ ὅπλα ας λάβωμεν, &c.

4.

Ο που εἰς τὰς Θερμοπύλας
πόλεμον αὐτὸς κροτεῖ
καὶ τοὺς Πέρσας ἀφανίζει
καὶ αὐτῶν κατὰ κρατεῖ
Μέτριακοσίους άνδρας

εἰς τὸ κέντρον πρόχωρει
καὶ ὡς λέων θυμωμένος

εἰς το αἷμα των βουτεῖ.

Τὰ ὅπλα ας λάβωμεν, &c.

ROMAIC EXTRACTS.

Ρωσσος, Αγκλος, καὶ Γάλλος κάμνοντες τὴν περιήγησιν τῆς Ελλάδος, καὶ βλέποντες τὴν ἀθλίαν τὴν κατάςασιν, εἰρώτησαν καταρχὰς ἕνα Γραικὸν φιλέλληνα διὰ νὰ μάθεν τὴν αἰτίαν, μετ' αὐτὸν ἕνα μητροπολίτην εἶτα “να βλάχμπειν, ἔπειτα ἕνα πραγματευτὴν καὶ ἕνα προεςῶτα.

Εἰπέ μας ο φιλέλληνα πῶς φέρεις τὴν σκλαβίαν
καί τὴν ἀπαρίγορητον τὴν Τούρκων τυραννίαν
πῶς ταῖς ξυλαῖς καὶ ὑβρισμὸς καὶ σηδηροδεσμίαν
παίδων, παρθένων, γυναικων ἀνήκουσον φθορεῖαν
Δὲν εἶσθαι ἐσεῖς απόγονοι ἐκείνων τῶν Ἑλλήνων
τῶν ἐλευθέρων καὶ σοφῶν καὶ τῶν φιλοπατρίδων
καὶ πῶς ἐκεῖνοι ἀπέθνησκον γιὰ τὴν ἐλευθερίαν
καὶ τώρα ἐσεῖς ὑπούκεισθαι εἰς τέτοιαν τυραννίαν
καὶ ποῖον γένος ὡς ἐσεῖς ἐστάθη φωτισμένον
εἰς τὴν σοφίαν, δύναμην, εἴς κ' ὅλα ξακουσμένον
πῶς νῦν ἐκαταστήσατε τὴν φωτινην Ελλάδα
βαβα! ὡς ἕνα σκέλεθρον, ὡς σκοτεινὴν λαμπάδαν
Ὁμίλει φίλτατε Γραικέ εἰπέ μας τὴν αἰτίαν
μὴ κρύπτης τίποτης ἡμῶν, λύε τὴν ἀπορίαν.

Ὁ ΦΙΛΕΛΛΗΝΟΣ.

Ῥωσσ-αγκλο-γαλλοι, Ἑλλὰς, καὶ ὄχι ἄλλοι,

ἦτον, ὡς λέτε, τόσον μεγάλη,

νῦν δὲ ἀθλία, καὶ ἀναξία

ἀφ' φὲ ἀρχίσεν ἡ ἀμαθία.
οστ ̓ ἠμπορᾶσαν νὰ τὴν ξυπνήση
τοῦτ ̓ εἰς τὸ χεῖρον τὴν ὁδηγῶσι
αὐτὴ σενάζει τὰ τέκνα κράζει,
σό να προκόπτουν ὅλα προςάζει
καὶ τότε ἐλπίζει ὅτι κερδίζει.
εὑρεῖν, ὁποῦ 'χει νῦν τὴν φλογίζει
Μά· ὅσις τολμήση να τὴν ξυπνήση

πάγει σὸν ἅδην χωρίς τινα κρίσιν.

The above is the commencement of a long dramatic satire on the Greek priesthood, princes, and gentry; it is contemptible as a composition, but perhaps curious as a specimen of their rhyme; I have the whole in MS. but this extract will be found sufficient. The Romaic in this composition is so easy as to render a version an insult to a scholar; but those who do not understand the original will excuse the following bad translation of what is in itself indifferent.