the second Adam and his church (Is. xi. and lxv. 17-25. Ezek. xxxvi. 35. Dan. vii. 13, 14.); after which earthly Paradisaical state on earth, before the heavenly Paradise be come, Satan is loosed, deceiveth once more the nations, and the great day of judgment completes the grand drama of the dispensation of man, closing in type the third chapter of Genesis. Comp. ch. iii. 8-24. with Revel. xii. and xx.

The attempt has now been made to vindicate the Chronology of the Hebrew Bible, from Adam to Abraham, on the following grounds. First, by invalidation of the argument for the corruption of the Hebrew Text of these dates. Secondly, by calling attention to the acknowleged corruption, in part at least, of the Samaritan, Septuagint, and Josephus. Thirdly, by considering the correspondence between the age and population of the world both before and after the Flood. Fourthly, by proving, from the tradition of Elias, that the Chronology of the Hebrew Text before the first advent of our Lord, was the same as it now is. Lastly, by demonstrating from the New Testament that the tradition is in part confirmed by St. Paul; and that consistency requires us to interpret the whole of the first chapter of Genesis in conformity to the interpretation of the part which cannot be gainsaid by a Christian. And we maintain further, that if this interpretation of the chapter be a discovery made by comparing the volume of Inspiration with itself simply, fairly, and completely, it is nothing less than demonstration. It only remains to add, from Lavater, that, "Whenever truth or knowlege is explained by fixed principles, it becomes scientific; and he who, instead of investigating the question, declaims against it, must either be deficient in love of truth, or in logical reasoning."

Should further references be desired to authors who have treated on the subject of these six millennaries, I beg leave to mention, Joseph Mede, Jurieu, (vol. ii. p. 326.) Samuel Johnson on the Prophecies, Hammond on Ps. xc. Lactantius, cap. xxv, &c. Homes on the Millennium, and Rudd on the same subject; an author who, many years ago, predicted, from the work of the sixth day, those very revolutions which have since commenced the work of subjecting the beasts to the Son of Man, naming expressly the kingdoms in which they were to begin and to end. May we have grace to kiss the Son, lest he be angry, and we perish from the earth!

DE LEGIBUS METRICIS

POETARUM GRÆCORUM,

QUI VERSIBUS HEXAMETRIS SCRIPSERUNT,

DISPUTATIO:

CONTEXUIT

GILBERTUS WAKEFIELD.

-Det primos versibus annos,
Mæoniumque bibat felici pectore fontem.-PETRON.

[Continued from No. LXVII.]

2. Librarii plurimas Ionicarum vocum formas obliteraverunt, ad 30 dialecti genium syllabis productioribus et vivaciore gradu festinantium; adeoque dactylicis numeris apprime convenientium. Hoc genere importunas mutationes cursum poëseos Græcæ multo sufflamine retardavisse comperi. Paucula tantum, ex infinitis decerpta potius quam selecta, in animo est attingere. Reliqua diligens lectio notabit. Hoc addere tamen in limine non pigebit, multas hac de caussa proponendas emendationes e regulâ tertia, quam mox in medium prolaturi sumus, multam lucem nec levem confirmationem, uti auguramur, accepturas essé.

Ex collatis Od. A. 252. K. 361. T. 320. Z. 227. et similibus locorum, nobismet satis constat, λovoe ad Il. E. 905. Xovoavro, ad K. 576. utaliis, qui gemini germani sunt, enumerandis supersedeam, in λοεσε, λοεσαντο, sine mora reformandas esse.

Multo feracior est emendationum seges in modorum infinitorum terminationibus; de quibus nihilo minus multæ cogitationes, in eundem finem conspirantes, effecerunt, ut ne minima quidem dubitatio meo saltem animo remaneat.

Quisquis alia loca contenderit, et Homeri morem speculabundus contemplabitur, næ nimis incredulus ille est et obstinate pertinax, qui denegabit mihi hanc poëtæ castigationem ad Il. B. 121. quâ humi cubitans, ut ita loquar, versus in pedes erigetur.

Απρηκτον πολεμον ΠΟΛΕΜΙΖΕΜΕΝ, ηδε μαχεσθαι pro Toleμize. Si redintegres ad eundem modum ducentos fere alios in summo poëta versus, tardorum spondæorum vinculis infeliciter obfrænatos, et mera scribarum recrementa defæcare non reformides; ille de tali critico sibi sero serioque gratulabitur. In re mihimet manifestissime dudum declarata, et quam, ut volenter sperem, futura lectio cuivis lectori non minus declarabit, in versi

bus licet congerendis haud libeat bonas horas inutiliter prodigere, nonnulla tamen exempla minime pigebit apposuisse. En! ex aliis plurimis persimilem locum, Od. E. 491.

Οἷος εκείνος την ΒΟΥΛΕΥΕΜΕΝ, ηδε μαχεσθαι.

Sic, me instigante, multoties reponas tutissime exeμer, Badλeper, τευχεμεν, μενεμέν, πεμπέμεν, κηδεμεν, et turbam parium, poeticos infinitivos pro vulgaris dialecti perperam propagatis. II. K. 147. Βουλας βουλευειν, η ΦΕΥΓΕΜΕΝ, ηε μαχεσθαι.

Hanc nostram opinionem, quam lectoris considerationi sedulæ commendamus, utpote se latissime dispergentem, optimus Brunck

ius

Η ιδεν, η εδοκησεν επαχλύουσαν ιδέσθαι,

ut est recti liberique vir judicii, neque librariorum semisopitorum edictis serviliter et inconsulto subscribentis, ad Apoll. Rhod. iii. 767. ubi reponit ex codd. Swreμev pro Swore atque legendum adeo arbitratur ex conjecturâ, ad ii. 1190. exeμev pro eλ0ew quo nibil verius unquam est pronunciatum. Apollonius, et cæteri poëtæ, non minoribus conviciis hanc medicinam flagitant, quam quibus pater omnium Mæonides. Sed enim contentus sim fontem erroris et invenustatis erumpentem exhibuisse, Ευ γ' ενερεισάμενος Tетра yoνν cursum prosequantur, quantum volent, eruditi.

3. Latior adhuc area in emendationes poëtarum patet ex præpositionum finibus dilatatis, quibus passim librarii esurientes per Procrusteam quandam crudelitatem manibus deproperantibus extrema membra demessuere.

Ad II. A. 433. reponendum edicimus:

Ιστια μεν στειλαντο, θεσαν δ' ΕΝΙ νηϊ μελαινῃ

pro ev vni. Ad M. 569. in certissimis emendationibus videtur, ΤΟΙΣΙ δ' ΕΝΙ μεσσοισι

v. Quint. Cal. vi. 8. et sie prolixior hujusce voculæ scriptura mille saltem locis poëtarum redonanda est: quisnam igitur exspectet a nobis tantæ multitudinis recensionem? Compares modo cum hoc exemplo Hymn. Apoll. 404. Il. I. 235. Apponam Q. Calabrum, vi. 65..

Πεμψωμεν Σκυρονδε θεως ΕΝΙ ΝΗΪ ΜΕΛΑΙΝΗ : utpote cujus textum, quem vocant, temerariæ manus editorum ad suas inconsultas persuasiones minus impiarunt. In ipso limine Iliados huic offendiculo pedem impegeris, venturis, ut sperem, editoribus amovendo; ver. 14.

Στεμμα τ' εχων εν χερσι-:

sed reduc ENI in stationem propriam. Idem Calaber, xii. 561. licet in hac re non raro et ipse feratur vitiosus, nunc saltem emendate:

έτερη δ' ΕΝΙ ΧΕΙΡΙ φερεσκεν

Αμφίτυπον βουπλήγα:

in quo fuerit operæ pretium videre librariorum hallucinationes ad x. 180. xi. 334. xii. 523. xiv. 110. Ap. Rhod. ii. 332. bene habet

evi xepoi et bene restituit ibid. v. 710. Brunckius: habet etiam bene ad 1056. i. 561. ut in Orph. lapp. 372. 653. Idem editor incomparabilis mihi otium fecit posituro in iv. 244. et vulgares impressos emendaturo. In Homeri est plus uno loco ev Youvarı, II. E. 370. P. 514. sed emaculate Calaber, vii. 310. ENI γουνασι. Homerus II. II. 514. ev movi Snμw, sed ver. 437. ejusdem libri recte, ENI ovi dnu. Orpheus de lapp. 426. habet μενων εν ταρφεσιν Ιδης : sed exemplar ejus, quem mille librariis prætulerim, ad II. Ο. 606. βαθεης ΕΝΙ ΤΑΡΦΕΣΙΝ ύλης. Ad Hesiodi opp. et d. 740. pro evi daire, (unde profecto et ex Q. Cal. vii. 62. restituendus est Homerus, Od. г. 336. O. 76.) MS. Cautab. quem alias laudavi, habet ev nec melius Etym. M. 127.39. Alia vox interdum infelicem hanc obtruncationis sortem est expertus, ut Opp. cyn. ii. 198. reperio, Ovт' aρ кekλiμevol quod in eo minime tolerandum. Rescribas, Our' APA к.— -Quale vitium in Q. Cal. vi. 389.

Ουτ' αρ καρτεϊ καλλος ανα κλονον ισοφαρίζει

ipse, lector! statim nauseas, et reddis scriptori suum, Ovr' APA Kapre Pauwius infeliciter, Ov yap. Sed enim æquo longius provehimur.

Non aliud equidem sciscam de præpositione hac et aliis, quoties a verbo suo mediis etiam dictionibus disparentur. Sic, exempli gratia, in Il. B. 578.

Λαοι έποντ' εν δ' αυτος εδύσατο νωροπα χαλκον : rescribo pariter, ENI 8' avros-: et Hesiod. opp. et d. 61. Γαιαν ύδει φύρειν, ΕΝΙ δ' ανθρωπου θεμεν αυδην :

pro ev d' uti probe positum reperio, ad II. Y. 45. Πριν γ' ΕΝΙ Πατροκλον ΘΕΜΕΝΑΙ πυρι

Il. K. 131. nihil vetat, præter socordiam scribarum, quos nihil moror, reponere, pro evduve,

Ως ειπων,

ENEAYNE περι στηθεσσι χίτωνα : de qualibus mox plenius et accuratius dicemus.

Nihil rursum mihi manifestius, quam sic agendum cum præpositione Tapa ut II. A. 630.

Ηδε μελι χλωρον, ΠΑΡΑ δ' αλφιτον ἱερου ακτήν : non rap d', cum libris, si Homeri in aliis locis usui obtemperandum sit. Cætera lectoribus sponte prosequenda prudentes præterimus; nam specimina proponimus, non transcribimus auctores.

Quid prohibet eandem quoque sententiam ferre de προς in προτι, vel TOT, multis locis poëtarum, immutando? TOT, quoties consonans vel longa vocalis præcedat; port, si vocalis brevis, a qua scilicet pes incipiat: nam, quod infra speciatim observabitur, nihil magis reformidant castissimi poëtæ quam concurrentium consonantium superflua multitudine onerari. Hinc II. A. 533.

Ζευς δε εον προς δωμα

omnino corrigendum HOTI Swμa, ut alibi persæpe; nisi Mæonidæ ipsius voluntatem frustrari studeamus, quem adeo consulas ad Od. I',

488.0.441. P. 75. ne te probationum flumine inundem. Sic Q. Cal. i. 187. epov ПOTI doua, castigate: sic ut iii. 126. vii. 223. nec raro alias. In Od. A. 799. scribo, HOTI Swμara: uti bene lectum ad Ap. Rhod. iii. 1155. iv. 1118. In locis paullo diversæ rationis versiculum æque conducibile est celeri dactylo animari; ut II. E. 605. Αλλα ΠΟΤΙ Τρωας : Ζ. 235. Ο ΠΟΤΙ Τυδείδην : non προς, utrobique. Idem recte sustinet brevem vocalem supponendo #pоτɩ: ut Od. H. 2. Kovρηv de ПIPOTI αorv. Od. E. 415. lege:

Τηλεδαπῳ ΠΟΤΙ δ' αυτοι ονησομεθ'

vice, πρos d'avτo et compara II. K. 108. Sic concinnes velim Orph. Arg. 845. 946. quibuscum curæ sit componere de lapp. 447.595. 700.

Alia est phrasis, cui semper, pro loci postulatis, nunc προτί, nunc Tort, fidentissime edicam restituendum:

και με ΠΡΟΤΙ μυθον εειπεν : I. B. 59. Sic ille, A. 245. Ως φατο Πηλείδης· ΠΟΤΙ δε σκηπτρον βαλε γαιη.

libri πpos, passu socordi, insuavi sono.

Vide X. 329. Apposite N. 598.

ΠΟΤΙ δε Πριάμον φατο ΜΥΘΟΝ.

Quintus Calaber opportune, i. 209.

ΕΠΟΣ ΠΟΤΙ τοιον ΕΕΙΠΕ :

quæ profecto formula ab illo frequentatur.

Et quianam de poolev, ipso rursus Homero impulsore atqué dactylicæ legis auctoritate inducti, consentanea statuere formidemus? Il. B. 359.

Οφρα ΠΑΡΟΙΘ' άλλων θανατον και ποτμον επιστη nonne mavelis hos sonores Musæos tuis auribus instillatos, quam evulgata, Oppа πроσ0' aλλwv, quæ teneras auriculas intendunt radere, et buccas intumescentes scloppo rumpere? Hac de caussa, ut aliquantulum digrediar, vel in scriptore mediocri e Græcis, quorum nemini teretes aures videntur defuisse, velut in Orph. Arg. 830. Τετλαμεν εν βιοτῃ κέρδους ένεκεν σφετέροιο:

non exspectabam codicum imperium, ut restituerem quiddam haud paullo lenius, κερδους ΕΝΕΚΑ σφετέροιο probe conscius mortalium nullum ea scabritie versiculos scripturum: et ecce ! inter lectiones varias MSS. ipsum èveka, Gesnero fastiditum. Eandem inconcinnitatem editores non aversati sunt in poëmate de lapp. 261. et alibi infinite. Regredior ad Homerum. II. . 100. tu statim, lector, scripseris :

Στη δε ΠΑΡΟΙΘ' ίππων Νηληϊάδαο γέροντος.

Res ipsa flagitat, ac nullam repulsam patietur: aliter liquidissimum versiculum asperaveris. In aliis locis hoc tibi sit exemplum emendandi. Iterum denique, II. 485. 's oПAPOIO' ITT Quis enim sanæ mentis horridum illud, 'Ns ́ò πpool' iππwv—, in suavissimo poëta patienter tulerit? Semper, ut semel dicam, íta faciendum arbitrer, metro non obstante. Ex тo πрoσbev, II. Y. 583. et alibi, fac ro tapowder, ipso in Od. 2. 274. et Hesiod. Theog.